Borysek...

Ci którzy są ze mną dłużej pamiętają notkę w której napomknęłam o operacji mojego psa, Borysa. Przez jakiś czas wszystko było w porządku. Pojawiły się jednak komplikacje w postaci nowego guzka i zaatakowanych nerek. Mimo, że zapewniliśmy mu możliwie najlepszą opiekę weterynaryjną, czuwaliśmy przy nim na zmiany, dawaliśmy kroplówki w domu, to nie wygraliśmy tej walki. Dziś niestety z ogromnym bólem serca musiałam pożegnać się z moim najlepszym przyjacielem... ;( 

Borys był cudownym psem. Miał w sobie tyle niespożytej energii, tyle radości i zrozumienia w chwilach kiedy potrzebowałam pocieszenia, że aż mnie zadziwiał. 

Kochał nas bezwarunkowo, jadł tylko w naszym towarzystwie, nie znosił samotności, cieszył się jak przychodzili goście, tęsknił jak wyjeżdżaliśmy na dłużej niż kilka godzin, a witał nas za każdym razem z takim samym szczęściem w oczach i z tak samo mocno merdającym ogonem. Uwielbiał słodycze, a w trakcie kolacji uwielbiał chwile w których się nią z nim podzieliśmy - w końcu udało mu się te kąski wyprosić swoimi brązowymi ślepiami, którym nie można się było oprzeć. 

Wystarczał brzęk smyczy i słowo "jedziemy" a Borys był już przy samochodzie i ochoczo wskakiwał do bagażnika - nawet jeżeli oznaczało to wizytę u weterynarza. Wycieczki samochodem uważał za wielką atrakcję, równie wielką jak nurkowanie za kamieniami w jeziorze. 

Pamiętam też do dziś jego pierwszą reakcję na śnieg, od tamtej pory wyczekiwał zimy i nurkowania tym razem w zaspach. 

Uwielbiał wyczesywanie, jak tylko widział szczotkę to już ustawiał się na chodniku i grzecznie stał. Podobnie było z odkurzaczem, jak tylko widział, że sprzątam to zerkał czy przypadkiem nie chcę też kilka razy przejechać ssawką po jego grzebiecie. Sprawiało mu to o dziwo radość.

Szkolenie nie sprawiało problemów. Ochoczo podawał łapę, siadał, kładł się, dawał głos i skakał do góry prosząc. Bywały momenty, że jak coś chciał to podchodził i podawał łapę lub kładł głowę na kolana, a jak się wstało to od razu prowadził tam gdzie chciał nas zabrać. Był naprawdę grzeczny i mądry.

Czego nie lubił? Fajerwerków, warzyw, listonosza, panów sprawdzających liczniki, os/pszczół, kagańca, kołnierza który musiał nosić po operacji, czyjegoś smutku, kotów które nie chciały się z nim zaprzyjaźnić. Bał się burzy.

Był naszym wielkim obrońcą. Żadna obca osoba nie mogła wejść na podwórko, dopóki ktoś z nas nie wyszedł. Nad jeziorem nie pozwalał wypływać dalej niż do momentu gdzie był uskok. Babcię sam wyciągał na spacery, a gdy jej koleżanka zostawała w domu to po nią wracał dosłownie ciągnąc ją za rękaw, bo przecież nie mogła zostać sama. W nocy nawet jak szczekał to się nie bałam, bo wiedziałam, że jak ktoś podniesie na mnie rękę to on zareaguje. 

Kochał nie tylko nas, ale też nasze koty. Żył z nimi w zgodzie, a jak Fiona miała kocięta to pilnował jej potomstwa jak ona szła jeść. Wkładał pyszczek do kartonu i obserwował, ciesząc się jak któryś maluszek ocierał się o jego pysk. Jak podrosły to pozwalał im nawet po sobie spacerować i nie przeszkadzało mu to, że akurat przerwały mu jego drzemkę. Te w zamian za spanie przy nim pozwalały mu się myć tym jego wielkim jęzorkiem.

...i pomyśleć, że był szczeniakiem przeznaczonym do uśpienia... Cieszę się, że tata go 9 lat temu uratował. 

Przykro mi jednak, że był z nami tak krótko i że odszedł w takim cierpieniu. Wiem, że eutanazja była jedynym słusznym wyjściem, lekarz ciągle nam powtarzał, że te 10 dni to tylko podtrzymywanie przy życiu, skoro wyniki się nie poprawiają i każdego dnia jest gorzej. Mam tylko nadzieję, że teraz jest szczęśliwy, że go nie boli, a ja w jakiś sposób poradzę sobie z jego odejściem. W końcu był członkiem rodziny, najlepszym przyjacielem i psiakiem, który dał nam wiele radości.  

To tylko pies..

To tylko pies, tak mówisz, tylko pies... 
A ja ci powiem 
Że pies to czasem więcej jest niż człowiek 
On nie ma duszy, mówisz... 
Popatrz jeszcze raz 
Psia dusza większa jest od psa 
My mamy dusze kieszonkowe 
Maleńka dusza, wielki człowiek 
Psia dusza się nie mieści w psie 
I kiedy się uśmiechasz do niej 
Ona się huśta na ogonie 
A kiedy się pożegnać trzeba 
I psu czas iść do psiego nieba 
To niedaleko pies wyrusza 
Przecież przy tobie jest psie niebo 
Z tobą zostaje jego dusza 

Barbara Borzymowska

Jeszcze taki mały apel - róbcie swoim zwierzakom badania na krew i mocz regularnie, bo nerki to cichy zabójca....

Przepraszam za tę notkę, ale musiałam się wygadać :(